Iwona Kuczer

Meksyk na talerzu – kolorowo, pikantnie i z fantazją, a u nas dodatkowo zdrowo.

Kuchnia meksykańska jest odbiciem historii tego kraju – mieszanką tradycji ludów indiańskich, hiszpańskich konkwistadorów, miała na nią także wpływ bliskość Stanów Zjednoczonych.

Najbardziej znane rdzenne ludy zamieszkujące teren Meksyku to Majowie i Aztekowie. Podstawę ich wysoko rozwiniętego rolnictwa stanowiły kukurydza, pomidory, fasola i papryka. Uprawiano też owoce: awokado, ananasy, papaje. To tam odkryto i powszechnie wykorzystywano kakao, wanilię, przyprawy korzenne, ziemniaki, agawę. W diecie Majów i Azteków pojawiały się także ryby i drób.

Grzyby w naszym kraju, w przeciwieństwie do reszty Europy, są powszechnie znane i zbierane. Mimo, że występują w naszych lasach już od czerwca to jesień (wrzesień-październik) jest najlepszym czasem dla ich wielbicieli. O tej porze roku jest ich największa różnorodność i wysyp.

Botanicy zdecydowali więc o utworzeniu nowego królestwa: królestwa grzybów.

W krajach Unii Europejskiej, w tym także w Polsce, stale wzrasta zainteresowanie konsumentów i producentów żywności żywnością regionalną i tradycyjną, która wyróżnia się szczególną jakością. Naprzeciw tym oczekiwaniom wychodzi Europejska Sieć Regionalnego Dziedzictwa Kulinarnego. Idea jej powołania powstała i została wcielona w życie w 1995 roku w południowo-wschodniej Skanii w Szwecji.

Oliwa z oliwek  znana była już w starożytności – pierwsze uprawy oliwek powstawały na wschodnich wybrzeżach Morza Śródziemnego.  Drzewo oliwne uważano za święte, za symbol pokoju i płodności. Pisano o nim także w Biblii – z gałązką oliwną wróciła do arki gołębica wypuszczona przez Noego.

Oliwy używano do namaszczania, w lampkach oliwnych służyła do oświetlania pomieszczeń, pomagała na bóle brzucha i głowy, była cenionym towarem, traktowanym na równi ze złotem. Liści używano do oczyszczania ran, wieńcami z gałązek oliwnych nagradzano zwycięzców sportowych zmagań.

Umami to najpóźniej poznany, nazwany i zdefiniowany smak. Długo zastanawiano się, czy w ogóle można nazwać go smakiem, gdyż podejrzewano, że można go uzyskać poprzez połączenie w odpowiednich proporcjach pozostałych czterech smaków. Dopiero w 2000 roku naukowcy z University of Miami wykazali, że nasz język posiada receptory smaku umami, wykrywające kwas glutaminowy, w związku z tym umami został oficjalnie uznany piątym smakiem.

Pozostawia on długotrwałe wrażenie na języku – głównie dlatego, że jest odbierany całą jego powierzchnią.

Infuzowanie, z tą metodą konserwowania żywności spotykamy się bardzo często, nie znając jednak jej nazwy. 
Infuzowanie to zanurzanie żywności świeżej lub suszonej w płynie i pozostawienie jej na czas od kilku minut do kilku miesięcy. Smak i aromat zanurzonej żywności przenika do płynu, który się następnie odsącza. Części stałe infuzji są wyrzucane lub zjadane osobno (np. wiśnie z nalewki użyte do deseru czy ciasta). Najłatwiej infuzję wykonać przy użyciu alkoholu, oliwy/oleju lub octu. Inne popularne płyny poddawane infuzji to kawa i herbata. Mniej kwaśne płyny (mleko, bulion, sok) również można infuzować, jednak ich trwałość jest bardzo ograniczona.

Metoda ta jest stosowana powszechnie w kuchni molekularnej i cukiernictwie.

Położenie geograficzne Grecji, Włoch, Hiszpanii , południowej Francji w rejonie Morza Śródziemnego , w ciepłym i wilgotnym klimacie, w znaczący sposób płynęło na nawyki żywieniowe mieszkańców tych krajów. Badania naukowe wykazały, że średnia długość życia jest w tych okolicach najdłuższa w Europie. 

Turecka kuchnia ma bardzo długą historię. Na podstawie rozmaitych źródeł pisanych dowiedziono, że niektóre z tradycyjnych dań tureckich mają nawet 700 lat, na przykład przyprawiany szafranem weselny ryż czy klasyczna wersja deseru helva. Łączy w sobie tradycje kulinarne różnych regionów Imperium osmańskiego, oferując tym samym wiele smaków i składników. Jest bogata w warzywa i przyprawy, a jej słodycze ociekają miodem i bakaliami.

Grecja (gr. Ελλάδα Ellád) to kraj położony w południowo-wschodniej części Europy, na południowym krańcu Półwyspu Bałkańskiego. Ma bardzo długą i burzliwą historię oraz bogate dziedzictwo kulturowe. Uważana jest za kolebkę zachodniej cywilizacji.

Anglia – kraj wchodzący obecnie w skład Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej była dawniej niezależnym królestwem. Swoim obszarem obejmuje południową i centralną część Wielkiej Brytanii.
Anglicy są tradycjonalistami, mimo to jednak jeszcze około stu lat temu brytyjscy oficerowie przywozili z kolonii do ojczyzny nowe zwyczaje, nawyki żywieniowe, a także przepisy na egzotyczne potrawy. Kiedy imperium brytyjskie przekształciło się we Wspólnotę zaczęli masowo przybywać Australijczycy, Amerykanie i Azjaci. Przyczynili się oni do urozmaicenia brytyjskiej kuchni. Mimo to kuchnia angielska nadal uważana jest za nudną i nie cieszy się takim powodzeniem, jak np. kuchnia chińska czy włoska.

Norwegia (królestwo Norwegi) to jeden z najbardziej fascynujących i tajemniczych krajów północnej Europy. Stał się on suwerennym państwem dopiero w 1905 roku. Wcześniej, w latach 138-1814 kraj był częścią monarchii duńsko-norweskiej, a w roku 1815 został przyłączony do Szwecji.
Pierwsze co nasuwa nam się na myśl o Norwegii to góry i fiordy. Właśnie to połączenie czyni przyrodę norweską tak unikalną i fascynującą – morze wdzierające się w głąb lądu otoczone wysokimi skałami. 

Gruzja to kolejne państwo Zakaukazia, które zdecydowanie warto odwiedzić. Położona na styku Europy i Azji, jak każdy kraj leżący w tym rejonie ma za sobą burzliwą historię. Podbicie przez Pompejusza i włączenie do Imperium Rzymskiego (66 r. p.n.e.), przyjęcie chrześcijaństwa w 317 r. (Gruzja przyjęła chrześcijaństwo jako drugi kraj na świecie), odzyskanie niezależności, podbicie przez Persję i Imperium Osmańskie (XV – XVIII w.), krwawe stłumienie gruzińskiego powstania narodowego przez sowietów (1924 r.), przyłączenie do ZSRR. Upadek Związku Radzieckiego przyniósł Gruzji niepodległość.

Azerbejdżan (Azərbaycan), a dokładniej Republika Azerbejdżanu (Azərbaycan Republikası) , to jeden z krajów Zakaukazia. Leży na pograniczu Kaukazu i Azji Centralnej, nad Morzem Kaspijskim. Uzyskał on niepodległość w 1991 roku, wcześniej był jedną z republik Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). 
Historia tego kraju jest bardzo burzliwa, co ma naturalnie odzwierciedlenie w obecnym życiu mieszkańców, ale także w ich kuchni – widać wpływy tureckie, rosyjskie, perskie.  

Kuchnia włoska - pyszna, aromatyczna, słoneczna, znana na całym świecie. Myśląc „Włochy” czujemy zapach kawy, smak słodkich, dojrzałych pomidorów, ziół, smak pysznego wina …

Włochy kojarzą nam się głównie z przeróżnymi rodzajami makaronów z sosem, pizzą i risottem. Jednak mają do zaoferowania o wiele więcej. 

Kuchnia japońska jest bardzo interesująca i unikatowa. Niezwykłe, nie znane nam smaki, używanie świeżych i fermentowanych produktów czynią kuchnię japońską nieporównywalną z żadną inną. 
Japończycy pasjonują się jedzeniem i wierzą, że dzielenie się nim jest bardzo ważne. Mimo tego, że japońskie potrawy wyglądają minimalistycznie, wielką uwagę przywiązuje się do detali – wyglądu dania na talerzu, jakości składników. Poprzez odpowiednio przygotowane jedzenie wyraża się troskę o ciało i zdrowie, ale także ducha. Teoria głosząca, że „jesteśmy tym co jemy” doprowadziła do utworzenia kultury żywienia o mocnych podstawach i zdrowych zasadach.